Taste like you [Cakeverse]
“กูไปเป็นเมียมึงเมื่อไหร่ไอ้...อื้อออออออ”
ใบหน้าหล่อปนหวานได้รูปโฉบเข้าประกบริมฝีปากลงบนกลีบนุ่มสีอ่อนด้วยความเร็วจนไหวตัวไม่ทัน
เจโน่สะดุ้งเฮือกสุดตัวพยายามผลักอกแข็งแรงตรงหน้าออก แต่อีกฝ่ายกลับเบียดเข้าชิด
ซ้ำยังดันร่างเปล่าเปลือยของเขาแนบติดผนังเย็นชืด
“แออิน...” (แจมิน...)
โพรงปากนุ่มถูกเรียวลิ้นร้อนรุกราน
นับเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันในสถานะแปลกประหลาดนี่
ความหวานละมุนลึกล้ำถูกดูดกลืนซ้ำแล้วซ้ำเล่าและแจมินก็พอใจกับมันมาก
ขนาดที่เผลอขบปากเขาจนเลือดออก
“อื้อ...”
เจ็บ...
แสบด้วย...
“หึๆ...”
ยังมีหน้ามาหัวเราะอยู่ได้
“หวาน”
รู้หรอกน่า! เจโน่ก็รู้รสชาติของตัวเองเหมือนกัน
ไม่รู้ว่านับเป็นข้อดีของลูกผสมส้อมกับเค้กหรือเปล่าน่ะนะ
กลิ่นช็อกโกแลตกับมินต์คละคลุ้งทั่วโพลงปาก
ขณะที่เรียวลิ้นทั้งสองตวัดเกาะเกี่ยวกันและกัน
หยาดน้ำเหนียวผสานกับเลือดไหลเยิ้มออกทางมุมปาก
ทว่าคนอย่างนาแจมินก็ตามมาดูดเม้มกลืนกินไม่ให้น้ำจากฝักบัวมาชะล้างมันไป
“มึงปฏิเสธกูไม่ได้หรอก...จริงมั้ย?”
ผละออกจากเค้กรสโปรด ดวงตาหวานคมกริบกวาดมองตามโครงหน้าขาวที่กำลังขึ้นสีและหอบหายใจ
ก้านนิ้วเรียวยาวเกลี่ยผิวแก้วเนียนละเอียดไล่ต่ำลงมายังกรอบหน้า
ก่อนจะช้อนให้เงยขึ้นสูง เผยให้เห็นลำคอระหงขาวผ่อง
กลิ่นยั่วน้ำลายลอยฟุ้งกลบกลิ่นครีมอาบน้ำก่อนหน้านี้จนไม่หลงเหลือ
“หลงตัวเอง”
“หลงมึงมากกว่า”
รอยยิ้มร้ายเจ้าเล่ห์คลี่ออกมาบนริมฝีปากสีชมพูอมส้ม
แจมินโน้มหน้าลงไปคลอเคลียข้างลำคอหอมกลิ่นขนมหวาน
ตวัดปลายลิ้นเลียเหมือนกำลังชิมไอศกรีมแท่งใหม่
“มึงเป็นของกูแค่คนเดียวเท่านั้น”
“อย่าเห็นแก่ตัวนักได้มั้ย!”
พูดจาเอาแต่ได้ตลอด ทีตัวเองล่ะเป็นอิสระนักไม่ใช่รึไง
“กูก็เป็นของมึงอยู่แล้วนี่หว่า”
“หะ หา!?”
เจโน่ดันร่างของคนที่เป็นเพื่อน(?)ออกจากท่าวาบหวิว
หมายจะมองหน้าและสายตาให้ชัดๆ
แต่กลายเป็นตัวเขาซะเองที่ถูกพลิกให้หน้าแนบกับผนังกระเบื้องแทน
“นี่! ไอ้แจม!”
“วันเกิดกูทั้งที เอาใจหน่อยดิ”
“มึงพูดให้รู้เรื่องก่อนดะ ได้...อะ...อึก”
ส่วนกลางลำตัวถูกอุ้งมือแข็งแรงจับคลึงไปมา
ความเสียวสะท้านพุ่งปราดขึ้นสมองยิ่งกว่าถูกช็อตด้วยไฟฟ้า
แผ่นหลังสัมผัสได้ถึงแผงอกแกร่งร้อนผ่าวแนบจนชิด
“อื้อ...อะ...ไอ้...แจ..”
เรียวขาขาวสั่นสะท้านจนเหมือนจะเริ่มยืนไม่อยู่
ไม่เคยถูกทำมาจนถึงขนาดนี้ ไม่เคยถูกแจมินล่วงล้ำสัมผัสร่างกายมาถึงตรงนี้
เสียงครางแผ่วเริ่มหลุดออกจากลำคอเมื่อตัวตนด้านล่างถูกสาวขึ้นลงด้วยลีลาการปรนเปรอช่ำชอง
“อา...มัน....”
ฝ่ามือเรียวขาวจิกลงกับแผ่นกระเบื้องระบายความรู้สึกประหลาด
รู้สึกเหมือนตัวกำลังลอยขึ้นที่สูงทั้งที่ยังยืนอยู่จุดเดิม
“อื้ออออ”
แผ่นหลังเนียนขาวสะอาดถูกริมฝีปากร้ายแทะเล็มลิ้มรสชาติหอมหวาน
แม้จะถูกขบกัดแรงขึ้นทีละนิดก็ไม่อาจหยุดความปรารถนาที่พุ่งขึ้นสูงในตอนนี้ได้เลยแม้แต่น้อย
รสเข้มข้นติดหวานนิดๆจากดาร์คช็อกโกแลตเหมือนจะทำให้แจมินเป็นบ้า
พอๆกับกลิ่นของมินต์ที่ฟุ้งไปทั้งโพรงจมูก
อยากจะกลืนกินคนตัวขาวลงท้องให้มันรู้แล้วรู้รอด
“แจมินนนนน!!”
ความต้องการพุ่งออกมาจากส่วนปลายจนเต็มฝ่ามือ
เจโน่อยากทรุดลงไปกองกับพื้น
หากมันทำให้เขาหลบจากอะไรก็ตามที่กำลังดุนสะโพกเขาอยู่ในตอนนี้ได้
ชายหนุ่มร่างโปร่งหอบหายใจเข้าปอด เผื่อว่ามันจะดับความร้อนระอุในร่างกายที่แม้แต่น้ำก็ไม่อาจบรรเทาได้บ้าง
“เค้กของแจมินนี่น่าหม่ำเป็นบ้า”
น้ำเสียงกระเส่าแบบนั้นยิ่งทำให้ร้อนไปกันใหญ่
“กะ กูเหนื่อยแล้วแจม ค่อยทำได้มั้ย”
“หลายครั้งแล้วเจน อย่าหวังว่าตอนนี้จะรอด”
เรียวนิ้วอันตรายลากต่ำไปยังปากทางเข้าปิดสนิทด้านหลัง
เจโน่อยากกัดลิ้นตัวเองตายในตอนที่ช่องทางสีหวานถูกปลายนิ้วนวดวนให้ลดอาการเกร็ง
ของเหลวหนืดถูกใช้เป็นสิ่งแทนน้ำยาหล่อลื่นขณะที่ก้านนิ้วยาวถูกสอดเข้าไปเป็นนิ้วแรก
“อึก...”
“น่าเสียดาย...ถ้ามีเจลกูคงได้ชิมน้ำ...”
“หุบปากไปไอ้บ้า! อ๊ะ”
มีใครพูดเรื่องน่าอายได้แบบหน้าด้านๆแบบมันบ้างถามจริงเถอะ
“ปากดีเหลือเกิน”
สองนิ้วยาวถูกสอดเพิ่มเข้าไปในทีเดียว
จุกจนเจโน่ปากดีไม่ออก
ความอุ่นร้อนคับแน่นด้านในถูกคว้านลึกขยับขยายให้มากพอที่จะรองรับบางสิ่งที่ใหญ่กว่านั้น
จุดเล็กๆถูกกระทบเป็นครั้งคราวให้คนตัวขาวเสียววูบ จนเผลอครางออกมากระท่อนกระแท่น
“เสียวปะ?”
“ไอ้...บ้า...”
มันเป็นความวูบโหวงประหลาดที่ชวนให้น้ำตาไหลปริ่มขอบตาโค้ง
“กูจะอดทนไม่ไหวแล้วรู้บ้างมั้ย” นิ้วทั้งสามถูกถอนออก
ตามด้วยตัวตนร้อนผ่าวแข็งขืนจ่อตรงปากทางเข้าที่ถูกเตรียมพร้อม “...แต่จะทำให้ดีที่สุดละกัน”
...อาจจะไม่ได้ทะนุถนอมแบบที่เคยทำมาตลอด
แต่ครั้งแรกระหว่างเราจะทำให้มันวิเศษที่สุด...
“อะ...แจม...”
ความใหญ่โตค่อยๆสอดเข้าไปในช่องทางนุ่ม
เพราะเตรียมพร้อมอย่างดีมันจึงไม่เจ็บปวดให้คนตัวขาวของเขาต้องร้องไห้
ท่อนแขนแกร่งโอบรอบเอวพอดีตัวนั้นให้แนบชิด ก่อนจะขยับเข้าออกช้าๆ
“เจ็บมั้ย...”
“มะ ไม่”
จะไม่เจ็บเลยก็คงโกหก แต่มันดี...ดีกว่าที่คิดไว้มากนัก
“จะกินแล้วนะ”
“อื้อ”
จบคำตอบรับนั้น แกนกายด้านล่างก็ถอดถอนออกมา
ร่างโปร่งขาวผ่องมีรอยดูดประปรายถูกพลิกให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน
ท่อนขาเรียวงามถูกช้อนขึ้นมาเกี่ยวเอวสอบ ก่อนที่ช่องทางหวานจะถูกเติมเต็มอีกครั้ง
“อะ...”
เจโน่ไม่รู้ว่าจะเอามือไม้ตอนนี้ไปเก็บไว้ตรงไหน
ทำได้แค่โอบกอดแผ่นหลังของเพื่อนที่ไม่ใช่เพียงเพื่อนเอาไว้ จุดกระสันในร่างถูกส่วนปลายแข็งขืนกระทบเป็นจังหวะจนเสียวสะท้าน
กลิ่นหอมของตัวเองลองฟุ้งจนทำให้ความร้อนระอุดุดันในตอนนี้มีความละมุนขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
“เจ...โน่...”
ฟันคมฝังลงบนเนินไหล่ขาวผ่อง นุ่มหยุ่นเหมือนกำลังกัดกินขนมเค้กจากร้านเบเกอรี่ชื่อดัง
ความขมปนหวานแสนเข้มข้นกระทบกับประสาทลิ้มรสกระตุ้นความหิวกระหายให้ลุกโชนแข่งกับไฟความต้องการในตอนนี้
กลิ่นมินต์เย็นชื่นตัดกับความล้ำลึกของช็อกโกแลตดึงให้แจมินยังคงมีสติในการถนอมเค้กของตัวเอง
“อ๊ะ...”
ดึงสติให้กระแทกตัวฝากฝังความต้องการลงไปบนร่างขาวผ่องนี้
ความเสียวซ่านแล่นวูบวาบสุขทั้งกายทั้งใจ
ยิ่งในตอนที่ลากปลายลิ้นผ่านผิวเนียนละเอียดยิ่งกว่าเนื้อของขนมเค้ก
ตอนที่อ้าปากครอบครองยอดอกสีสวย ลิ้มรสชาติแสนอร่อยหวานล้ำ
ก็ยิ่งทำให้ทุกสัดส่วนในร่างกายถูกเต็มเต็มจนแทบสำลัก
“แจม...อะ ไม่...ไม่ไหว...”
เสียวจนอยากจะเป็นบ้าตาย
เจโน่จิกปลายนิ้วลงบนแผ่นหลังแข็งแรงแรงขึ้นตามความรู้สึกซาบซ่านไร้ที่ระบาย
รู้สึกเหมือนร่างกายนี้ไม่ใช่ของตนอีกต่อไป
เหมือนกำลังถูกส้อมตัวร้ายตักชิมตัวตนไปแทบหมดสิ้น
“อา...ที่รัก...หวานจริงๆ”
มือแกร่งจับบั้นเอวได้ทรวดทรงแน่น
ก่อนจะโถมแรงใส่แบบไม่มียั้ง
“อะ แจมิน! อ๊ะ...จะ จะไป...”
“พร้อมกัน...พร้อมกันคนดี”
สายน้ำเย็นเฉียบไม่สามารถดับไฟร้อนเร่าที่เต็มไปด้วยความกระหายของทั้งสองได้
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องห้องน้ำหรูของคอนโดมิเนียมกลางเมืองใหญ่
เอวสอบขยับรัวเร็วเข้าหาช่องทางร้อนผ่าว ขณะที่ป้อนจุมพิตแสนเผ็ดร้อนให้กันและกัน
“อื้อ....”
และปลดปล่อยทุกหยาดหยดแห่งชีวิตออกมาพร้อมๆกัน
กลับไปเจอกันที่เด็กดีด้วยน้าาา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น